Een verstild, mysterieuze vertelling over schuld, verlangen en de onzichtbare stormen die mensen met elkaar verbinden

Tijdens een weekend op het platteland overleeft de Berlijnse pianostudente Laura op wonderbaarlijke wijze een ernstig auto-ongeluk. Fysiek ongedeerd maar innerlijk ontwricht wordt ze opgenomen door Betty, de vrouw die getuige was van de crash. In het warme, pittoreske landhuis lijkt Laura langzaam tot rust te komen, omringd door Betty’s zorgzame gezin. Het voelt als een zachte nazomerdroom waarin iedereen zich maar al te graag laat meevoeren.

Maar onder de harmonie schuilt een pijn die niemand durft te benoemen. Terwijl de dagen voorbijglijden, wordt de onderhuidse spanning voelbaar – een gedeeld, donker verleden dat hen onvermijdelijk inhaalt. Laura wordt gedwongen haar eigen leven, keuzes en angsten onder ogen te zien.

In Miroirs No. 3 vertelt Christian Petzold een intiem en gelaagd verhaal over kwetsbaarheid, verlangen, verlies en de fluisterstille momenten waarop levens hun richting veranderen. Met zijn karakteristieke poëtische beeldtaal – waarin muziek, stilte en een blik meer zeggen dan woorden – bouwt Petzold verder op de succesvolle samenwerking met Paula Beer. De film, geïnspireerd op Maurice Ravels pianocyclus Miroirs, ging in première in de Quinzaine des Réalisateurs in Cannes en werd geprezen om zijn subtiliteit en uitzonderlijke acteerprestaties.